"Toen ik in de pubertijd kwam, wist ik dat het geen fase was"

We ontmoeten Lee in het Vondelpark. Inmiddels woont hij al twee jaar in Amsterdam, heeft hij een vriend en durft zelfs in het openbaar hand in linkerhand te lopen: “Ik stap de deur uit en het is stil, op het geluid van de auto’s en de tram na. Niks meer LINKSIE. Nooit meer VIEZE VUILE LINKSPOOT… Ik voel me beter dan ooit!”

Toen ik drie was, wist ik het al. Ik speelde met blokken en pakte telkens alles met links vast. Mijn ouders, beide rechtshandig, zaten met hun handen in het haar. Uit wanhoop strikten ze mijn hand vast. Dat begon met sokken, maar die werden al snel vervangen voor ducktape en tyrips. Het was de hel.

Ja, dat maakte het ook moeilijk voor mijn ouders. De vriendinnen van mijn moeder hadden er een handje van om haar steeds minder uit te nodigen voor Nordic Walking. Daarnaast hield mijn vader de hand op de knip, dus leuke uitstapjes zaten er ook niet in. Mijn linkshandigheid isoleerde ons gezin compleet.

Nou ik ben heel onhandig, ik heb echt twee linkerhanden. Op de basisschool liep het al compleet uit de hand. Mijn linkshandigheid werd niet geaccepteerd. Om de confrontatie te vermijden zat ik eigenlijk altijd achterin de klas. Het liefst met handschoenen aan, zodat mijn inktvlekken en Typexvegen niet zichtbaar waren. Zo kwam ik aan mijn bijnaam: Mike-Lee Jackson.

Toen ik in mijn puberteit kwam was er geen houden meer aan. Toen wist ik het zeker: Ik ben linkshandig en dit is geen fase. Dus toen ik klaar was met school, verhuisde ik naar Amsterdam, opzoek naar andere linkshandigen. Tijdens de introductieweek viel mijn oog meteen op Klaas. En na een week waren we twee linkerhanden op één buik. Klaas is het beste dat mij ooit is overkomen. Hij begrijpt me, houdt van me en accepteert me voor wie ik ben. En het beste aan hem is: hij is ook linkshandig.

Ik zoek mijn familie nog wel eens op in Swifterbant. Mijn moeder is haar eigen Nordic Walking groepje begonnen, met meer moeders van linkshandigen. Het dorp accepteert mij nog steeds niet. Maar dat grijpt me nu veel minder aan. Ik ben blij met wie ik ben. Ik kan mijn eigen hand boven het hoofd houden en ik kan zijn wie ik wil zijn. Want echt, who cares?

Met mij gaat het nu prima, dus het is vooral een dag van vieren en de hele dag met links zwaaien. Maar ook stil staan bij m’n lefties die nog niet op dit punt zijn en op een dag als vandaag zien dat het oke is om te zeggen: ‘Ik ben links!’

Je ziet wel dat steeds meer linkshandigen de top weten te bereiken. Een Angelina Jolie, Obama om maar even te noemen. Maar alsnog is linkshandig zijn niet de norm en is er nog veel terrein te winnen. Dus tot die tijd is zo’n dag als vandaag iets waar we trots op kunnen en mogen zijn.